‘smorgens vroeg om 5 uur hardlopen geeft je een voorsprong. Een voorsprong die je helemaal zelf in de hand hebt. Lekker vroeg de straat op om in je eigen buurt een lange afstand te rennen. Er is weinig herrie van verkeer, mensen en geen toeters. Het is nog donker op straat. Vaak ben ik de enige loper die onderweg is.
Ben ik gek? Nee, niet echt. Laat ik een poging wagen om je te overtuigen waarom niet.
Een lange run brengt mij in een soort van meditatieve staat. Een staat van mentale concentratie. Als ik een tijdje bezig ben begin ik na een kilometer of 7 dat lichte gevoel in mijn hoofd te krijgen, een gevoel dat iedere duursporter zo goed kent: beschrijf het als een lichte bedwelming gelijk aan een paar glazen rode wijn op een warme middag. Een belangrijke reden waarom mensen in mijn optiek zouden moeten gaan lopen, en die met een druk leven zoals wij dat tegenwoordig ervaren, is dat het rust geeft in je hoofd. Wil niet iedereen zo’n kadootje? Lang en rustig hardlopen zet fysieke processen op gang die het lichaam in staat van totale ontspanning kunnen brengen.
Mijn intuïtie en creativiteit worden geprikkeld. Terwijl ik ren verander ik in een geweldige problemsolver. Telkens als ik nog “een zwaar ei” te leggen heb, is dit voor mij de manier om tot de meest creatieve oplossingen te komen. Hardlopen geeft je ook zelfvertrouwen. Het is bovenal een eerbetoon aan ons eigen lijf om de grenzen van onszelf te kunnen opzoeken in stilte, met weinigen om ons heen. Daarom heb ik ervoor gekozen om ’sochtends vroeg op pad te gaan. Ik doe het juist dan omdat ik later geen excuses kan verzinnen om niet te gaan. Mijn ervaring is dat er later op de dag altijd wel een reden is om iets anders te gaan doen. Een vergadering die uitloopt, vrienden of familie die spontaan langslopen of gewoon weg te weinig energie na een lange dag. Dat is mijn ervaring. Voor anderen kan het juist prettig zijn om aan het einde van de dag alles van zich af te laten glijden tijdens een lange run. Het is waar je voor kiest zolang je de discipline kunt opbrengen voor jezelf.
Lang hardlopen is gemakkelijker dan je denkt, ook jij kan het. En niet per se met allerlei moeilijke schema’s. Te veel plannen en berekenen bouwt zekerheden in die weliswaar de gemoedsrust ten goede komen, maar die kunnen ook de spontaniteit doden. Begin gewoon op je eigen niveau. Ik kan mij herinneren toen ik voor het eerst begon met hardlopen. Het was in de periode rond 2001, ik werkte en woonde destijds in Barcelona. Hier begon het, ik weet het nog goed. Mijn conditie was op dat moment een drama. Op advies van een vriend ben ik letterlijk begonnen met 500 meter rennen en 500 meter wandelen. 3 keer per week. Elke keer schroefde ik de meters op. Zo heb ik het langzaam opgebouwd totdat ik 5 kilometer aan een stuk door kon gaan. Ik ontdekte dingen die ik niet voor mogelijk had gehouden. Het was een coole uitdaging om fit te worden, af te vallen en om stress van je af te schudden.
Mijn hardloopavonturen hebben mij ver gebracht. Net als vele lopers kreeg ik ook de sterke drang om aan een marathon mee te doen. De ultieme uitdaging voor lopers om de afstand van 42 kilometer en 195 meter af te leggen. Afgelopen november heb ik na de marathons van Barcelona, Amsterdam en Rotterdam mijn vierde marathon gelopen op Curaçao.
Er wordt mij gevraagd hoe ik het volhou.
Zoveel uren hardlopen zonder blessures. Mijn geheim is dat ik laat me niet gek laat maken door allerlei sterke verhalen van anderen die constant bezig zijn om hun personal records te breken. Ik loop beheerst en focus alleen op de run en het behalen van de eindstreep. Het gaat mij om het proces en het avontuur. Daar gaat het toch om in het leven? Vaak zie ik dat lopers ernstige blessures krijgen omdat zij zich graag meten met anderen. Tijdens onderonsjes maken ze elkaar vaak gek. Als de ene atleet enthousiast vertelt aan de ander dat hij net als ik 10 km keurig in 57 minuten uitloopt. Dan zie je plotseling een gezicht met
enthousiasme omslaan in een uitdrukking van teleurstelling als hij van zijn gesprekspartner
verneemt dat die 10 km uitloopt in 45 minuten. Een blessure ligt dan gelijk op de loer, want je kunt immers niet achterblijven. Ik zeg altijd; ren je eigen wedstrijd. We zijn allemaal anders gebouwd. Vergelijk jezelf niet met een ander.
Hardlopen gaat ook gepaard met tegenslagen. Het is mij meer dan eens voorgevallen,
dat ik na een kilometer of 2 besloot om de stekker eruit te trekken, omdat mijn benen
op slot raakten of ik mijn ademhaling gewoon niet onder controle kreeg.
Het ging dan gewoon niet.
Na zo een crappy training probeer ik wel even bij stil te staan om te bepalen wat de oorzaak
zou kunnen zijn:
Heb ik genoeg water gedronken?
Heb ik genoeg slaap gehad?
Heb ik de avond van tevoren iets ‘verkeerd’ gegeten? Of had ik voor deze run de juiste
brandstof gebruikt?
95 % van de tijd, is het een van die drie dingen voor mij. Als het niet een van die drie is,
dan kan het een teken van overtraining zijn of had mijn lichaam gewoon een vrije dag nodig.
Maar na die paar minuten, vergeet ik de training en pak na een dag rust de draad
gewoon weer op.
Zie je morgenochtend vroeg ook op de weg?
